Genres van de oude Russische literatuur

Oude Russische literatuur is afkomstig vande tijden van Kievan Rus. Acht eeuwen lang heeft ze verschillende stadia van ontwikkeling doorgemaakt. De eerste is de vorming en bloei van de literatuur van de tijd van Kievan Rus. Het ontstond op basis van de mythologie van de Slaven, de orale creativiteit van het volk en de assimilatie (na de introductie van het christendom) van de literaire ervaring van Byzantium en Bulgarije.

Nu hebben we twee soorten monumenten van oud RussischLiteratuur: origineel en vertaald. Met de goedkeuring van het christendom, de bouw van kerken en de introductie van schoolonderwijs, is er ook een groeiende vraag naar christelijke kerkliteratuur en liturgische boeken. Dit leidde tot de verschijning van vertaalde literatuur die gesanctioneerd werd door de kerk (patericon, leven, bijbelse boeken, enz.). Vertaalliteratuur kwam naar Rus voornamelijk uit Byzantium. Allereerst werd geïmporteerd wat nodig was voor de praktische behoeften van de nieuwe christelijke sekte. De werken werden niet alleen zorgvuldig bewaard, maar ook herschreven, dat wil zeggen, hun literaire bestemming werd voortgezet op een nieuwe sociaal-historische en culturele basis.

D. Likhachev wees erop dat niet alle genres van de oude Russische literatuur van Byzantium migreerden. Sommigen hebben onze grond helemaal niet geraakt en sommige zijn opnieuw onafhankelijk gemaakt. Dit komt door verschillende ontwikkelingsstadia van de Byzantijnse samenleving en het oud-Russisch. Dit betreft bijvoorbeeld poëtische werken, ze werden vertaald door proza ​​en op een nieuwe manier geïnterpreteerd. De ervaring van de eerste Bulgaarse dichters veroorzaakte geen voortzetting in Rusland. Dus het is met spreekwoorden. In Byzantium begonnen ze te verzamelen in de 12e eeuw en de verzameling Russische spreekwoorden begon pas in de 17e eeuw. Hieruit volgt dat het onmogelijk is om de genres van de oude Russische literatuur op te bouwen in het Byzantijnse genresysteem. Ze stonden aanvankelijk op verschillende niveaus.

De belangrijkste genres oude literatuur gepresenteerd annalen, "leer" hagiografische werken (menology) redenaar-moralistische proza.

De meeste van hen waren populair ingoddelijke diensten. Actief gebruikte bijbelteksten, vertaald door Cyril en Methodius en hun studenten te onderwijzen vanuit de Griekse taal. Sommige genres van oude Russische literatuur waren bedoeld voor het ongemakkelijke kloosterleven. Zelfs de cellezing had zijn eigen regulering, waardoor verschillende soorten hymnes en levensstijlen opdoken.

In het kader van sommige genres, nieuwwerk (bijvoorbeeld in verband met de heiligverklaring van de heiligen ontstonden geleidelijk nieuwe levensstijlen). Anderen waren beperkt tot een reeks van bepaalde werken en de introductie van nieuwe was niet toegestaan ​​(het evangelie, het psalter, de brieven van de apostelen). Maar desondanks behielden ze allebei hun formele tekenen.

Minder verbonden traditie was de zogenaamde"Seculiere" genres van oude Russische literatuur. Het is waar dat ze niet seculier van inhoud waren, maar bedoeld om in de wereld te lezen. Ze werden niet gehecht aan goddelijke diensten (hoewel ze ook een kerkthema hadden), konden op bepaalde momenten in iemands leven op elk moment worden gelezen, daarom hadden ze geen strikte externe tekens. Deze genres, ook afkomstig uit Bulgarije en Byzantium, omvatten historische werken (Josephus Flavius's The Tale of the Destruction of Jerusalem, Devgenia Acts), kronieken en apocriefen. Deze laatste werden niet door de kerk ingewijd en werden geschreven over de thema's van het Oude en het Nieuwe Testament, die de bijbel aanvulden en verfijnden. De meest populaire helden van apocriefen waren de apostelen Petrus en Paulus, Ilya en Mozes; een van de meest opvallende voorbeelden van zo'n werk is "The Walking of the Virgin by Flour".

Sinds de 12e eeuw heeft de oude Russische literatuur een ontwikkelingsniveau bereikt dat niet alleen niet stilstond, maar ook de ontwikkeling van de cultuur van de Balkanlanden beïnvloedde.